با دامَنی از شکوفه ها
در طلاییِ دشت های فرآخ، خواهم دَوید ...^-^
با دامَنی از شکوفه ها
در طلاییِ دشت های فرآخ، خواهم دَوید ...^-^از اون حرفاى خوب
یه چیزایى رو خودمون میدونیم ولى
انگار تا از بقیه نشنویم نمیتونیم باورش کنیم !
یه نفر از یه نفرِ دیگه نقل کرد:
"خودمون خیلی جاها که دلمون میخواد
نمی تونیم بریم ،ولی فکرمون رو که میشه جاهای خوب بفرستیم ..."
و من بعد از خوندن این جمله ،
به شدت احساس نادانى کردم !
چون حقیقته ! حقیقتِ محض !
ما آدما دائم اعتراض میکنیم که چرا موقعیت هاى خوبى که باید داشته باشیمو نداریم !
بخاطر هر شکست و ناامیدى و ناکامى ،
فراهم نبودنِ شرایط و وسائل و لوازمِ کامیابى و
محدودیت و ناتوانىِ غیر ارادى و غیره و غیره رو
مقصر میدونیم !
اما حتى قدرت استفاده و کنترل فکرمونو هم نداریم !
اینکه دیگه دست خودمونه هان ؟!
نه محدودیتى واسش هست نه ممنوعیتى !
فکرِ خودمونه ! مالِ ماست و ما مختاریم که به هر جهتى و سویى که دلمون میخواد به پرواز درش بیاریم !
اما من و امثالِ من چیکار میکنیم ؟!
بدترین ، تاریکترین، سیاهترین و ظالمانه ترین افکارو به خودمون تحمیل میکنیم !
اسمش اگه خودآزارى نیست پس چیه ؟!
خودمون بدترین ها رو به خودمون تحمیل میکنیم
و انتظار داریم دنیا بهمون خوبى کنه !
چه پر توقع !!!
اینجاست که اون جمله ى نقل شده ى اول پستُ باید طلا بگیریم !
^_^